اگر خانمی دارای علائم شدیدی از بی اختیاری ادراری می باشد، یا مثانه بیش فعالی دارد، در این صورت جراحی به عنوان یک راه حل دائمی برای این مشکل او توصیه می شود. اما جراحی برای همه مناسب نیست. باید ابتدا روش های ممکن برای درمان بی اختیاری ادرار را بررسی کرد.
برخی خانم ها که علائم بی اختیاری ادراری یا مثانه بیش فعال را دارند، با درمان های سنتی خوب نمی شوند. در صورتی که درمان های سنتی در پیش گرفته شد، اما هنوز مشکل بی اختیاری ادامه داشت و زندگی شخص را مختل کرد، آن موقع به جراحی می توان به عنوان یک گزینه پیش رو فکر کرد.
جراحی بی اختیاری ادراری تهاجمی تر می باشد و بیشترین عوارض را نسبت به بسیاری از درمان های دیگر دارد، اما می تواند راه حل های دراز مدتی را در شدیدترین شرایط فراهم کند. گزینه های درمانی که به جراحی ختم می شوند، بسته به نوع بی اختیاری ادرار می باشند. با این وجود، جایگزین های جراحی هستند که عوارض کمتری برای سایر مشکلات مثانه از جمله مثانه بیش فعال دارند.
تشخیص دقیق. انواع مختلفی از بی اختیاری می باشد که روش های جراحی متفاوتی هم دارد. پزشک، بیمار را به نزد یک اورولوژیست می فرستد تا آزمایش های تشخیصی را انجام دهد.
بیمار باید به برنامه آینده اش هم نگاهی داشته باشد، که آیا می خواهد بچه دار شود یا خیر. پزشک تا بعد از حمل جنین و بارداری صبر می کند و بعدا جراحی را انجام می دهد. فشار بارداری و زایمان بروی مثانه، و بافت های حمایتی آن ممکن است اثرات جراحی را از بین ببرد.
بیمار باید این را درک کرده باشد که جراحی کل مشکل بی اختیاری ادرار را درمان نمی کند. مثلا اگر مشکل بی اختیاری و مثانه بیش فعال با هم بخواهد حل شوند، جراحی ممکن است تنها روی بی اختیاری تاثیر بگذارد اما روی مثانه بیش فعال تاثیری نداشته باشد. هنوز هم بعد از جراحی ممکن است نیاز به مصرف دارو و فیزیوتراپی نیز باشد.